یکی از موضوعاتی که در ادبیات زبان عربی مورد بررسی قرار میگیرد، تاریخ ادبیات است که به معرّفی دورههای ادبیات زبان عربی و ذکر شاعران و نویسندگان برجستة هر دوره میپردازد. در معرّفی شاعران، پس از ذکر زندگینامة هر شاعری، آثار و سبک شعری وی نیز مورد بررسی قرار میگیرد.
به یاری خداوند تعالی، در هر شماره از گاهنامه سعی میشود به معرّفی شاعری از شعراء برجسته به خصوص شعراء مسلمان و شیعه پرداخته شود. در این شماره، به معرّفی کعب بن زهیر، به دلیل قصیدة معروفش «بُرده»، انتخاب شده است.
چون پیامبر اسلام(ص) دعوت خود را آشکار ساخت میان او و قریش آتش خصومت زبانه کشید و شاعران قریش، او و دعوتش را مورد هجوم قرار دادند. جمعی از اصحاب از پیامبر(ص) خواستند؛ که به معارضه(با سلاح شمشیر) برخیزند.
ولی پیامبر(ص) در پاسخ آنان فرمودند:
«کسانی که، خدا و رسولش را با سلاحهایشان یاری کردند؛ اینک چه چیز مانع ایشان میشود که با زبانهایشان به یاری بر نمیخیزند؟»
پیرو فرمایش رسول خدا(ص)، شعراء قریش و شعراء صحابه به مبادلة شعر، باشیوة معروف فخر به انساب و سیادت آباء و اجداد پرداختند. از این صحابه شاعر، میتوان حسان بن ثابت و کعب بن مالک و عبدالله بن رواحه را نام برد.
یکی از شعرایی که در هجو پیامبر(ص) شعر میسرود و سپس پشیمان شد و به ستایش پیامبر پرداخت،
«کعب بن زهیر» بود.
مختصری از سرگذشت کعب بن زهیر
بود به دنیا آمد.
